Waarom een mislukking soms ook best ok is

Twee weken geleden had ik een gesprek voor een zeer interessante opdracht. Het ging om het voorzitterschap van de adviescommissie van een groot, vrij nieuw cultuurfonds dat qua doelstellingen helemaal aansluit bij mijn missie: ondernemerschap en vernieuwing in de sector stimuleren.

Toen ik de oproep las werd ik dan ook direct enthousiast. Maar toen las ik dat de huidige voorzitter niemand minder is dan George Lawson. Voor veel mensen uit de culturele sector een zeer prominente naam. Hij is o.a. de voormalig directeur van het fonds podiumkunsten. Een echt zwaargewicht dus.

Even overwoog ik om helemaal niet te reageren. Ik ben niet onzeker over wat ik kan, maar ik realiseer me wel dat ik me qua uitstraling en bekendheid echt niet kan meten aan iemand van het kaliber van George Lawson.

Zonder zuur over te willen komen, maar dergelijke functies gaan in de regel toch voornamelijk naar 50-plussers. Met mijn 38 jaar word ik al snel te licht bevonden.

Tijdens mijn coaching moedig ik mijn coachees altijd aan om hun nek uit te steken en niet te snel te denken dat iets niet gaat lukken. Tja, dan moet je dat natuurlijk zelf ook leven. Dus toch een mooie brief in elkaar gezet.

Toen ik uitgenodigd werd voor een gesprek was ik, naast erg blij, dus ook wel behoorlijk verbaasd. Aan de telefoon lieten ze mij al weten dat ze de aansluiting tussen mijn werk en hun doelstellingen wel zagen.

Het gesprek ging best prima, maar toch volgde er een telefoontje. Ik ben het niet geworden. Natuurlijk was ik teleurgesteld. Maar de feedback die ik kreeg was eigenlijk heel positief.

Ze waren onder de indruk van mijn betrokkenheid, visie en ondernemendheid en het feit dat ik zeer dicht bij de makers sta vonden ze erg positief. Ze zagen in mij nog niet het boegbeeld voor hun organisatie.

Er heerste het gevoel dat ik op dit moment nog niet helemaal klaar ben voor een dergelijke functie. Zeker nadat de commissie de afgelopen jaren gewend is aan iemand met enorm veel ervaring en status.

Na de teleurstelling overheerst vooral een gevoel van trots. Ik ben veel verder gekomen dan ik had verwacht. Ik heb een erg positieve indruk achter kunnen laten. Ik heb volledig juist ingeschat wat de overwegingen van de selectiecommissie zouden zijn en in hoeverre ik daar in pas. En bovendien gaf de directeur ook nog eens aan mij in gedachten te willen houden als spreker en adviseur in de toekomst.

Het is voor mij een bevestiging dat ik op de goede weg ben. Ik heb de afgelopen jaren al heel veel bereikt, en dit geeft aan dat er nog zoveel groei mogelijk is. Soms is er gewoon wat meer tijd nodig. Dan moet je gewoon doorgaan op de ingeslagen weg en vertrouwen hebben dat het wel goed komt.

Wat mij op zo’n moment helpt, is om mezelf de volgende vraag te stellen:

“Was ik een jaar geleden (of twee, of vijf) ook al zover gekomen?”

Dat helpt mij om me bewust te worden van de stappen die ik al heb gezet. Een keer een mislukking is best ok! Dat ik al zo veel verder ben gekomen dan ik was. Dat is beslist iets om dankbaar voor te zijn!

4 gedachten over “Waarom een mislukking soms ook best ok is

  1. Els - Geplaatst op

    Enkele weken geleden ben ik gevraagd om keramieke sieraden te ontwerpen en maken. Dit is voor mij een leuke en enorme uitdaging. De idee “gevraagd te worden” is voor mij al iets bijzonder.

  2. Roswitha Wiedijk - Geplaatst op

    Maaike, dat klopt helemaal. En dat bewust zijn van de stappen die je al hebt gezet, geldt voor elke fase van je reis.
    25 jaar geleden stuurde ik werk naar galerieën in de hoop dat iemand er iets in zag. Niet dus. Na vele omzwervingen die allemaal hun nut hadden, heb ik inmiddels mijn eigen galerie. In een ander product dan waar ik mee begon, maar blijkbaar ben ik hier beter in (en meer gedreven). Maar ook in dit stadium kom je nog steeds dezelfde dingen tegen. Je bent zo druk bezig om vooruit te komen, dat je vergeet achterom te kijken. Om stil te staan bij waar je inmiddels bent. Om daarvan te genieten zodat je met hernieuwde energie weer verder kan.

    Ik ben ooit naar Rome gelopen met een paard aan de hand. Als pakpaard, dus het was een kwestie van de ene voet voor de andere zetten om vooruit te komen. De fijnste momenten waren de rustpauzes: een boom met schaduw, gras voor het paard, voldoende water en iets te eten. Echt de ultieme beloning, dat was waar we al die kilometers voor hadden gelopen. Zelfs als we verkeerd waren gelopen en het geplande doel van die dag dus niet konden halen. De voldoening kwam voort uit de geleverde inspanning van dat moment. Lopen, vooruitgaan, stappen zetten en dan rust nemen om erbij stil te staan waar je bent gekomen. Zodat je daarna weer verder kan gaan met je reis.

    1. Maaike - Geplaatst op

      Wat omschrijf je dat mooi, Roswitha! En ik ben het er ook helemaal mee eens. Dank voor het delen van je ervaring!

Reacties plaatsen niet mogelijk.

Maaike van Steenis

Ontvang nu het gratis e-book

10 dingen die je vandaag nog kunt doen om je inkomsten te vergroten!

Als bonus ontvang je bovendien gratis waardevolle tips en inzichten die jou helpen een succesvol bedrijf te creëren. Je kunt je hiervoor altijd weer afmelden en je gegevens worden nooit aan derden verstrekt.