Vorige week zat ik na het zwemmen even te ontspannen in de stoomcabine. Daar ving ik het volgende gesprek op tussen twee mede-zwemmers:
“Ben je nog niet naar die fysiotherapeut geweest die ik je heb aangeraden?”
“Ja, aardige vent, volgens mij een goede”
“O, goed om te horen! Zijn je klachten al minder geworden?”
“Nee, dat niet, ik ben eigenlijk ook maar twee keer geweest”
“Hielp het niet?”
“Nee, niet echt, ik kreeg ook allerlei oefeningen. Maar ik vond het zo veel. Ik moest sommige oefeningen wel 100 keer herhalen”.
“Je kunt er natuurlijk ook 50 doen, als 100 teveel is. Of 40, of 30”.
“Ja, dat is wel zo. Maar ik heb ook een MRI-scan laten maken. Ik denk dat het beter is daar eerst de uitslag van af te wachten.”
“Nou, die oefeningen kunnen sowieso geen kwaad natuurlijk. Daar kun je gewoon alvast mee beginnen”.
“Ja, maar ik heb thuis ook zo weinig plek om oefeningen te doen. Mijn huis staat vol met zooi”.
“Zoveel ruimte heb je toch niet nodig? Een paar vierkante meter…”
“Ja, maar ik heb dus echt heel veel troep staan die ik nog weg moet brengen….”
Ik moest me echt inhouden toen ik dit hoorde. Want dit was nog maar het begin. De man had het ene smoesje na het andere. Te ver, geen tijd, moeilijk, lastig. En ondertussen wel klagen dat hij al twee jaar met klachten rondloopt en dat niets helpt.
Zo’n type is de nachtmerrie van elke coach (en misschien ook wel van elke fysiotherapeut). Bij iedere suggestie die je aandraagt, geven ze je een reden waarom het niet kan, of niet werkt. In zulke gevallen moet je als coach soms harder zijn dan je eigenlijk zou willen. Omdat dat het beste is voor diegene.
Ik heb eens iemand gezegd dat we geen nieuwe afspraak gingen inplannen tot hij bepaalde stappen had gezet. Onze gesprekken kwamen namelijk steeds op hetzelfde neer: van de geplande acties was niets terecht gekomen. En dus veranderde er ook weinig.
Later kreeg ik terug dat juist dat moment hem het grootste inzicht had gegeven. Hij vertelde me: “ik maakte mezelf wijs dat ik heel goed bezig was, want ik sprak elke maand met mijn coach af. Maar ik deed verder niets met die gesprekken”.
Pas toen ik hem die schop gaf, en botweg zei “als jij niet in actie komt, is afspreken zinloos. Dat jij je tijd verdoet moet je zelf weten, maar ik maak een andere keuze” drong het tot hem door dat hij moest gaan DOEN.
Hoe ga jij om met smoesjes? Je reactie is welkom!
