Ik ben 20 jaar oud. Ik zit in een hoekje op de vloer van de badkamer. Koude, harde tegels tegen mijn rug. De ingehouden tranen prikken in mijn ooghoeken.
Voor mij, op het toilet, zit mijn moeder. Ze is MS-patiënte en kan inmiddels bijna niets meer. Ik ben die avond thuis om voor haar te zorgen. Mijn vader is naar een verjaardag toe.
Ik ben plotseling ziek geworden. Heb meerdere keren overgegeven. Ik voel me enorm ellendig. Ben slap, bleek, zweterig. Mijn benen trillen.
Mama moest naar het toilet. Ik reed haar er in haar rolstoel naartoe. Parkeerde hem voor de W.C. Deed haar broek naar beneden. Pakte haar onder haar armen. Ze is niet echt zwaar. Maar doordat ze amper mee kan bewegen is het dood gewicht. En dat voelt als lood.
Minder gecontroleerd als ik zou willen laat ik haar op de toiletpot neer komen. Ik hou haar gewoon niet meer. Ik zie aan haar gezicht dat ze ervan schrikt. “Deed het pijn?” vraag ik. Ze knikt van niet. Maar ik twijfel. Misschien doet ze dat om mij geen rotgevoel te bezorgen.
Ik laat haar even alleen. Om de hoek leun ik tegen de deurpost. En ik weet: ik moet het niet doen. Haar van de W.C. weer in de rolstoel tillen is nog zwaarder dan andersom. Ik durf het niet. Wat als ze door haar benen zakt? Dat gebeurt de laatste tijd vrij regelmatig. Ik weet niet of ik haar dan kan houden. Normaal wel hoor, maar nu… Wat als ze valt? Zo op die harde badkamervloer kan je makkelijk iets breken.
Maar wat dan? Haar op het toilet laten zitten tot mijn vader terug is? Geen idee hoe lang dat nog gaat duren. Hem opbellen zal ze beslist niet willen. Ze gunt hem zijn avondje uit. En tja… je kan toch ook moeilijk een buurman vragen. Je van het toilet laten tillen door iemand die je amper kent…
Ik loop terug de badkamer in. “Mama?” mijn stem trilt “Ik weet niet of ik het wel durf. Je terug de rolstoel in tillen. Ik bedoel…het ging ook maar net goed daarstraks. Ik wil je niet laten vallen. Ik sta zo slap op mijn benen. Het lijkt me gewoon niet verantwoord.”
Nog nooit in mijn leven heb ik me zo intens machteloos gevoeld. Zo klein. Zo ontoereikend.
Mijn moeder kijkt me aan. Ik zie geen spoortje irritatie. Niet eens teleurstelling. En ergens maakt dat, dat ik me nog machtelozer voel. Want haar lukt het om zich over te geven aan wat er is. Terwijl ik mijn hoofd wel tegen de muur wil rammen van onmacht en frustratie.
En dan zit ik daar… samen met haar. Te wachten. Tot mijn vader thuiskomt. Of tot ik me weer wat beter voel. Geen idee wat het eerste zal zijn. De witte tegels om me heen voelen nu al als een gevangenis. Natuurlijk kan ik gewoon weg. Maar ik voel me te schuldig. Alsof ik het verdien om hier op de harde vloer te zitten.
Ik heb geen idee hoe lang we daar hebben gezeten. Maar op een gegeven moment zegt mama tegen me “De krant. Ik heb de krant nog niet gelezen vandaag”. Ik loop naar de woonkamer om hem te pakken. Ga weer zitten. Lees haar eruit voor. We praten wat over het nieuws.
Mijn stemming slaat om. Ik begin het absurde van de situatie in te zien. Twee volwassenen op vrijdagavond. Samen op het toilet. Met de krant. We maken grappen. Lachen tot de tranen over onze wangen rollen.
Het is op dat moment dat ik de les leerde waar ik nu nog regelmatig aan terug denk. Namelijk dat je altijd een keuze hebt. Zie je jezelf als slachtoffer? Ga je bij de pakken neer zitten? Of kijk je naar wat er wél kan. Zelfs al is dat iets simpels. Zoals de krant lezen.
P.S. Ik vond het behoorlijk spannend om dit met je te delen. En ik ben dan ook erg benieuwd naar je reactie. Die is dus van harte welkom.
knap Maaike hoe jij dit durf op te schrijven.
Hier kunnen we van leren om als we iets negatief mee maken er een positieve draai aan te geven ,zodat we ons
weer blij voelen.
Ben chronisch zieke en probeer ook meestal de positieve kant te bekijken ,valt niet altijd mee ,maar help me
wel om verder te gaan vooral omdat ik ook nog mantelzorg ben van een lieve zoon met beperkingen .
groetjes Wilma
Dank voor je lieve reactie, Wilma!
Wat een mooi verhaal. Knap dat je je kwetsbaar durft op te stellen. Dat is niet iedereen gegeven. Sommigen schamen zich voor kwetsbaarheid, zien ze als zwakte, maar eigenlijk ben je sterk als je je zwakte durft te tonen. Per slot zijn wij allemaal mensen en geen robots.
Zelf heb ik ook mijn zwakte waar ik mij niet meer voor schaam. Ik heb in 2011 een diagnose asperger mogen ontvangen, en al heel snel besloot ik dat ik mij niet meer wilde schamen voor wie ik ben.. en gewoon trots te zijn wie ik ben, wat ik doe, wat ik kan en wat ik bereikt heb. Zoals alles is ook dit een keuze, en ik koos er voor op momenten open en transparant te zijn voor mijn gave. Daar heb ik een blog over geschreven http://tinyurl.com/kkg7spm
Verdrietig en grappig. Ontroerd door het stralende slot. Voor mij is jouw verhaal opnieuw een bevestiging dat de manier waarop je omgaat met wat het leven je brengt, je (on)gelukkig maakt. Vanzelfsprekend lukt het niet altijd om het meteen positief aan te pakken. Weten dat je altijd weer een andere keuze kunt maken, geeft perspectief. “Het geluk in je leven hangt af van de kwaliteit van je gedachten”, zegt Marcus Aurelius (Romeinse keizer van 121-180). Dank Maaike, voor het delen van deze prachtige herinnering!
Heel graag gedaan, Jacomina!
Een mooie maar harde les, maar ja, er is altijd nog een andere keuze als degene die je maakt, altijd meer kracht, altijd ook een positieve kant. Inspirerend verhaal, dank je wel.
Ik vind het een inspirerend verhaal Maaike!
Ik zal het meenemen in mijn leven.
Ik krijg er een ‘dubbel’ gevoel van Maaike. Enerzijds is het een mooi geschreven en ontroerend verhaal met een goede boodschap erin verpakt. Anderzijds vraag ik me af: moet het zo persoonlijk, zo dichtbij? Kan die boodschap (je hoeft je geen slachtoffer te voelen) niet worden verpakt in een minder privé verhaal? In ieder geval met wat minder details? Minder confronterend?
Dat is denk ik heel persoonlijk, Inge. Natuurlijk kan het minder persoonlijk. Maar komt het dan ook zo binnen? Is dat niet juist de kracht? Uiteindelijk bepaalt iedereen voor zich hoe ver hij of zij wil gaan in delen en persoonlijk worden. Voor mij voelde dit okay. Maar een ander kan dat anders ervaren.
Hoi Maaike, mooi dat je dit deelt! Ik vind het van lef getuigen dat je je zo open durft te stellen. En het zet de boodschap dat je altijd een keuze hebt veel kracht bij. Dank voor weer een inspirerend artikel!
Maaike,
oprechte dank voor uw reactie.
U bent een echte professional.
Ik bewonder uw vakmanschap.
U hebt gelijk dat u blijft doorzetten om mensen te overtuigen uw programma’s te kopen.
Zelfs als ze maar een fractie van uw inzet aanwenden, dan zal hun omzet zeker stijgen.
Uw programma’s moeten bijgevolg wel waardevol zijn.
Met uw antwoord op mijn reactie bewijst u ten volle dat men op elk soort reactie zodanig professioneel kan reageren, dat je toch als verkoper op je stevige voeten terug kunt komen.
Ik persoonlijk vind het echter op een smalle koord balanceren.
Als u diepmenselijke gevoelens gaat aanwenden, om van daaruit quasi onbewust bij de geldbeugel van de lezer te geraken.
Als u, zoals uzelf zegt, het doet om hen te raken en omdat u het waardevol voor hun vindt dat ze uw programma kopen. Dan heb ik het gevoel dat het voor mij verkeerde kant op gaat.
Alle reacties hier bewijzen dat ook!
Iedereen is begaan met je “verhaal”, en niemand denkt, dat je boodschap, eigenlijk uw manier van werken, lees “verkopen” is.
Zoals je terecht opmerkt, is het voor mij in deze een of of verhaal.
Maar desalniettemin, heb je mijn bewondering voor je “vakvrouwschap”, en wens ik je verder heel veel succes.
mvg
Eddy
Fijn om je in deze moeilijke periode een beetje steun te kunnen bieden. Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd!
Ik was ontroerd want ik kwam net bij mijn doodzieke vader vandaan. Ik heb hem helpen verschonen. Dat was een nieuwe ervaring. Dit verhaal past helemaal. Bedankt voor je positieve energie!
Dank je dat je dit liefdevolle, ontroerende verhaal en mooie les hebt gedeeld! Jouw stukjes brengen altijd wat teweeg bij mij.
Wat fijn om dat te horen! Dank je wel!
Heel erg mooi Maaike! 🙂
Dank voor je lieve reactie, Martin!
Wat een verantwoordelijkheid! Wat treurig, mijn hart breekt.
Tuurlijk mooie les maar bij mij overheerst toch het gevoel dat ik je een andere (betere lijkt me niet het juiste woord) had gegund. Gewoon wat langer kind had kunnen blijven.
Maar goed, niks is voor niks.
Niks is voor niks, Mariska. Ik kan nu zeggen dat ik niet anders gewild zou hebben. Toen wel, hoor. Maar nu, jaren later, overheerst de dankbaarheid voor alle mooie lessen.
Dag Maaike, wat heb je je ervaring ontroerend beschreven – dankjewel. Een mooie en sterke inspiratie en belangrijk om te voelen : je hebt altijd een keuze! Sinds een aantal jaar ben ik mantelzorger en kwam na een poosje ook tot dit bevrijdende inzicht.
Hartelijke groet, Frederique
Wat fijn om dat te horen, Frederique! En wat goed dat je ook mantelzorger bent.
Mooi opgeschreven. En deels herkenbaar. Omdat ik als chronisch zieke zelf vaak in situaties zit waar ik liever om lach dan om huil. Want kijken naar wat ik wel kan, brengt mij meer dan kijken naar wat ik niet kan. Er is altijd ruimte voor verdriet én humor. Bedankt voor het delen.
Fijn dat het jou lukt om de humor van situaties te zien, Linda!
Maaike, het is een mooi verhaal, ontroerend. Misschien iets te ontroerend!
In tegenstelling tot de vele reacties hier. Heb ik bedenkingen.
Van waar komt deze plotse opwelling, voor het eerlijke delen van je persoonlijke ervaring met vreemden.
Heb je schouderklopje en of troost van hen nodig?
Is het een beproefde manier om een les te verpakken?
Is het marketing? Dat is tenslotte je vak.
Is er geen wijsheid die zegt, iemand die interesse aan je geeft, iemand die heel persoonlijk met je wordt
zonder enige aanleiding, , die wil je iets verkopen.
In de context van de mails die u meestal zendt, heb ik dus twijfels, en blijf ik alert.
Ik ben nu erg benieuwd of hier reacties op zullen komen?
mvg
Eddy
Wat me vooral opvalt, Eddy, is dat het in jouw beleving of-of is. Het lijkt alsof je het als 2 tegenstellingen ziet. OF je wilt delen en een persoonlijk verhaal vertellen OF je wilt iets verkopen en doet aan marketing.
In mijn beleving hoeven die 2 elkaar niet uit te sluiten. Ik deel regelmatig persoonlijke ervaringen. Dus het gaat niet om een plotselinge opwelling. Dat doe ik EN om mensen te raken, te delen en omdat ik denk dat het waardevol is voor hen. DAARNAAST is het mijn manier van marketing en verkoop ik programma’s. En als mensen zich aangesproken voelen door mijn ervaringen en daardoor besluiten om mijn programma’s te kopen, is dat heel fijn. Maar dat is hun eigen keuze.
Wat een mooi persoonlijk en ontroerend verhaal, Maaike. De kwetsbaarheid wordt een kracht. Van slachtoffer naar relativering. Wat een waardevolle les. Wat een lieve moeder en wat een lieve dochter. Dankjewel voor het delen en voor het raken.
Ik ben ook erg dankbaar voor mijn lieve moeder en al haar wijze lessen. Ik had het niet anders gewild. Toen wel, hoor. Maar nu niet meer.
dank je dat je dat wilt delen. ontroerend en herkenbaar.
Heel graag gedaan, Jeannette!
Jeetje Maaike, Daaruit blijkt jouw positieve insteek maar weer eens uit. Om uit zo’n intens verdrietig moment toch nog een positief leermoment te halen. Daar kan ik nog wat van leren, dankjewel!
Daar zijn ook best wat jaren overheen gegaan hoor, Jolanda.
Mooi, persoonlijk verhaal Maaike en helemaal eens met je conclusie. Kies er NOOIT voor een slachtoffer te zijn.
🙂 Dank je!
Wow, wat moet ik daar nog aan toevoegen! Ik ben onder de indruk en ontroerd en besef dat niet iedereen zijn inzichten vanaf een gouden bordje en gemakkelijk verovert. Die omslag van slachtoffer zijn naar relativisme, geduld en zelfs humor, als mogelijkheid, dat is zeer aanstekelijk en een mooie les over ons potentieel. Ook dapper hoor, zoiets intiems te vertellen. Een uiterste vorm van creativiteit! Dankjewel….
Ik denk zelfs dat het juist de moeilijke momenten zijn waar je van leert. Een soort groeipijn…
Lief Maaike, openheid is het mooiste wat er is 🙂 Jou verhaal ontroerd mij in het diepste van mijn ziel! De herkenning en kracht laat mij groeien. Bedankt voor jou openhartigheid, het is een leerkracht!
xxx ( ) ***
Lein
Mooi om te lezen, dank je wel!
xxx ( ) ***
Mooie Maaike,
Wat een bijzonder bericht deze morgen! Wat durf je ons dichtbij te laten! Dan ontstaat liefdevolle verbinding! Dank je wel! Wat betreft “succesvol ondernemen” zit hierin wel het grootste geheim: de ander dichtbij laten komen. Ik ben nog maar net begonnen om deze openheid te beoefenen.
Ik denk dat je gelijk hebt, Wim. Het gaat uiteindelijk allemaal om verbinding en echt contact. Ik hoop dat het jou net zoveel zal brengen als mij!
Wauw, wat dapper. En een mooie les.
Ja, die koester ik ook… De mooiste erfenis die je kunt krijgen denk ik…
Even zoeken naar woorden om m’n meervoudige reactie weer te geven. Hou het maar bij: dank voor het delen van deze intense, en prachtige (leer)ervaring.
Heel graag gedaan, Ria!
Mooi geschreven Maaike en dapper dat je dit durft te delen. Kwetsbaarheid laten zien komt niet over als zwakte, maar getuigt juist van enorme kracht en zelfbewustzijn. En een lastige en vervelende situatie omdraaien in het beste ervan maken en zelfs de humor ervan inzien: knap! Het is de beste manier om met dit soort dingen om te gaan, maar vaak o zo moeilijk.
Ja, dat ben ik met je eens. Ik denk ook wel dat het belangrijk is om alleen te delen als je weet dat je de reacties (positief EN negatief) kunt handelen. Maar dat is weer een andere blog wellicht 😉
De tranen staan in mijn ogen na het lezen van dit verhaal. Mooi en kwetsbaar… Maar dat is de/ je kracht .
Dankjewel voor het delen!
Heel graag gedaan, Laura!
Ontroerend, kwetsbaar en krachtig om dit te delen. Dank je voor dit intens mooi geschreven verhaal. Een opsteker voor vandaag.
Liefs Elizabeth
O, lieve mensen, wat doen jullie reacties me goed! Dank je wel allemaal!
Wat een onroerend verhaal. En wat een… lef dat je dit durft te delen met ons. Ik voelde echt met je mee. En hoor ook waarom je het met ons deelt. Dank je wel, Maaike!
Fijn om dat te horen, Patricia.
Heel mooi en puur.
Mooi verhaal, Maaike.
Bedankt voor het delen.
Heel graag gedaan!
Prachtig geschreven Maaike,
Nog een talent van je, ik herken zoveel van je verhaal.
Bedankt voor het delen.
Alle goeds Go
Dank je wel, Go! Ik vond het wel even spannend hoor…maar voelde als iets dat ik “moest” delen.
Daar heb ik echt een traan van moeten wegpinken, wat een kwetsbaar verhaal! Maar ook heel leerzaam, een eye-opener. Dank je wel dat je dit hebt gedeeld! x
Dank voor je warme reactie, Claudine!
Ik vond het een ontroerend en bloedeerlijk verslag van stukje uit jouw privéleven. Moedig.,
Beste Maaike, ik vind het erg dapper dat je dit deelt en wil je er ook voor bedanken! Ik vind het mooi en ontroerend. En ja, een mooie les! Er is altijd een keuze.
Bedankt voor je lieve reactie, Monique!