Ik heb een afspraak met mijn coachee, fotografe Tamara. Het is alweer even geleden dat we ons coachingstraject gestart zijn. En intussen is het heel veel veranderd! Toen ik Tamara voor het eerst ontmoette, kon ze niet leven van haar fotografie. Ze had een bijbaantje in een koffietentje om de rekeningen te kunnen betalen. Niks mis mee, natuurlijk, maar ze merkte dat het haar tegenhield om verder te komen met haar fotografie. De tijd waarin ze achter de bar stond en die cappuccino’s met kunstige patroontjes in het schuim maakte, kon ze immers niet besteden aan haar bedrijf.
We maakten samen een plan voor haar om toe te werken naar meer inkomsten uit de fotografie. Opdrachtwerk leek haar de snelste manier om meer te gaan verdienen. Met iedere week 2 of 3 fotoshoots voor bedrijven, zou ze voldoende inkomsten kunnen genereren om te stoppen met haar bijbaan. Dan bleef er ook nog voldoende tijd over voor eigen projecten en vrij werk, acquisitie, administratie enzovoorts.
Tamara ging er helemaal voor! Het was geweldig om te zien hoe ze zich stortte op het aanscherpen van haar aanbod, het binnenhalen van werk en de ontwikkeling van haar bedrijf. En met succes! Binnen enkele maanden had ze een goed gevulde agenda. Doordat ze goed werk leverde, werd ze door veel opdrachtgevers teruggevraagd. Het begon zelfs een uitdaging te worden om alles ingepland te krijgen. Er kwam steeds meer tijd tussen de coachafspraken te zitten, omdat haar agenda zo vol zat.
We maken samen de balans op. “Ergens vind ik dat ik niet mag klagen” zegt Tamara. “Ik heb nu precies wat ik wilde. Ik kan leven van mijn werk als fotografe. Maar toch knaagt het. Want nu ik zoveel opdrachtwerk heb, realiseer ik me dat ik eigenlijk graag meer vrij werk zou maken. En daar kom ik amper aan toe.”
Het doet me denken aan een uitspraak die ik ooit tegen kwam. New level, new devil!
Ik merk het ook bij mezelf. De dingen die me een aantal jaar geleden nog super enthousiast maakten, zijn nu normaal geworden. Bijvoorbeeld de online programma’s die ik ontwikkelde. Ze verkochten goed. Deelnemers waren er enthousiast over. Maar zelf voelde ik er niet zoveel meer bij.
Dat klinkt heel verwend, maar eigenlijk is het een heel positief iets. Het geeft aan dat ik stappen heb gemaakt. En dat de lat omhoog is gegaan. Je kunt het zien als dat paar schoenen dat je al zo lang wilde hebben. Je spaarde ervoor en hebt ze na maanden eindelijk kunnen kopen. De eerste weken draag je ze het liefste elke dag. Je bent zo blij dat je ze eindelijk hebt!
Maar na een tijdje, dat kunnen maanden zijn maar evengoed jaren, gaat het bijzondere er wel een beetje af. Je draagt ze misschien nog steeds regelmatig. Maar ze worden zo langzamerhand ook een beetje afgetrapt. Je vervangt de hak en geeft ze een poetsbeurt als het nodig is. Op die manier kunnen ze behoorlijk lang mee gaan. Maar er komt een moment dat ze “op” zijn. En dan is het tijd voor iets anders. Dat doet niets af aan het plezier dat je er al die tijd van hebt gehad. Dat is echt niet ineens weg. Maar blijven lopen op schoenen die niet meer zo fijn zitten en er ook niet echt geweldig meer uitzien, is wel echt zonde.
Juist kunstenaars, artiesten of creatieve ondernemers hebben de drang zich steeds te blijven ontwikkelen. Daardoor is het niet meer dan logisch dat het resultaat waar je eerst zo naar verlangde, je doel, en waar je zo hard voor gewerkt hebt, op den duur niet meer diezelfde voldoening geeft. En dat mag ook.
Wat was jouw ultieme doel een aantal jaar geleden? En is dat nu nog steeds een doel waar je heel blij van wordt? Of zijn er nu weer nieuwe doelen waar je je op wilt richten?
