Eén van de lastigste dingen aan de Corona-crisis vind ik het omgaan met de voortdurende discussies over wat wel en niet wenselijk of verstandig is om te doen:
“In de supermarkt houden mensen onvoldoende afstand”
“Waarom moeten mensen met overgewicht voorrang krijgen bij het vaccineren, dat is toch hun eigen schuld?”
“Als ik bij mijn ouders langs kan gaan, kunnen zij toch ook best met zijn tweeën bij mij komen?”
“Het is veel te druk in de bossen, blijf gewoon thuis”
“Ik zie amper nog iemand, dus die borrel kan heus wel een keertje”
“Openbaar vervoer is alleen voor noodzakelijke reizen, en familiebezoek is niet noodzakelijk”
Mensen buitelen over elkaar heen met oordelen en kritiek. Ik zie ruzies ontstaan tussen mensen die het eerder prima met elkaar konden vinden over de invulling van “de maatregelen”. Een onschuldige social media-post van een bezoekje aan een vriend of een uitstapje naar het park mondt uit in gekibbel en bekvechterij. En zo raken we niet alleen fysiek steeds verder van elkaar verwijderd, maar ook emotioneel.
Volgens mij is de grootste uitdaging van deze tijd, het vinden van de balans tussen niet bijdragen aan besmettingen en verspreiding van het Coronavirus aan de ene kant, en het zorgen dat je deze tijd zonder al te grote schade doorkomt aan de andere. En hoe je dat precies vormgeeft, is voor iedereen anders. Want mijn situatie is niet de jouwe. En daarom maak ik daar andere keuzes in dan jij.
Iemand die zelf een kwetsbare gezondheid heeft, is extra voorzichtig en mijdt elk sociaal contact. Een alleenstaande ouder die thuis moet werken en ondertussen de kinderen thuisonderwijs moet geven brengt ze uiteindelijk toch maar een dagje naar oma en opa om die deadline te kunnen halen. Zorgmedewerkers draaien overuren en kampen met stressklachten van de hoge werkdruk. Een ZZP-muziekdocent kiest er toch maar voor om af en toe een leerling vanuit huis les te geven, om toch nog een beetje inkomsten te hebben. Alleenstaanden zien al wekenlang bijna niemand en raken depressief van het gebrek aan contact.
Volgens mij doet de ruime meerderheid van de mensen echt hun uiterste best om zo goed mogelijk met de situatie om te gaan. Als iemand een andere keuze maakt dan ik, heeft diegene daar waarschijnlijk een goede reden voor. Ook als ik die reden niet weet. En soms is “ik heb dit nu gewoon even nodig, want anders trek ik het echt niet meer” ook een prima reden.
In mijn vorige artikel nodigde ik je uit om lief te zijn voor jezelf. Het is minstens net zo belangrijk om lief te zijn voor anderen. Uiteindelijk hebben we allemaal onze struggles en proberen we ons hoofd boven water te houden.
