Kort geleden las ik de biografie van Michelle Obama. In “Becoming” vertelt ze het verhaal van haar jeugd, haar carrière en de weg naar een periode als presidentsvrouw. Een indrukwekkend boek dat leest als een roman en waarin ze tussendoor allerlei wijze levenslessen rondstrooit.
Ik kocht het boek op aanraden van een goede vriendin. Het zou denk ik niet mijn eigen keus zijn geweest. Natuurlijk spreekt het tot de verbeelding… een kijkje in het leven van iemand uit een totaal andere wereld. Maar aan de andere kant staat haar verhaal mijlenver af van het mijne. Dacht ik.
Tot mijn verrassing ervoer ik tijdens het lezen juist vaak een gevoel van herkenning. Natuurlijk verschilt ons leven, oppervlakkig gezien, enorm. Zij is van kleur, ik ben wit. Zij is moeder, ik ben bewust kinderloos. Zij is de echtgenote van de voormalig president van de verenigde staten en ik… eh… niet. Maar al snel zag ik de overeenkomsten.
De herkenning begon met het verhaal van haar jeugd, als dochter van een vader met Multiple Sclerose. Mijn moeder leed eveneens aan deze ziekte, en is er net als Michelle’s vader aan overleden. Het grootste deel van de overeenkomsten is subtieler. Ik herken me in de beschrijvingen van situaties waarin je als vrouw geconfronteerd wordt met vooroordelen en verwachtingen. Hoe je afgerekend wordt op je uiterlijk in situaties waarin dat er helemaal niet toe zou moeten doen. Het feit dat je zomaar neergezet kunt worden als een bitch als je eens wat heftiger uit de hoek komt, omdat van vrouwen nu eenmaal verwacht wordt dat ze vooral áárdig zijn.
Helaas weet ik sinds kort ook hoe het voelt om op een negatieve manier in de media afgeschilderd te worden. Dat machteloze gevoel dat je er geen controle over hebt, omdat de pers al vooraf bepaald heeft welk verhaal ze wil vertellen en dus alles wat je zegt of doet precies zo draait dat het in dat plaatje past.
Door het lezen van het boek van Michelle Obama realiseerde ik me hoe belangrijk het is om jezelf te laten zien. En dan bedoel ik niet een paar oppervlakkige kenmerken, maar de volledige onverbloemde versie van jezelf. Met je struggles en je eigenaardigheden. Door je eigen verhaal te vertellen geef je anderen de kans om jou te leren kennen in al je facetten. Zeker als kunstenaar, artiest of creatieve ondernemer is wie jij bent waarschijnlijk belangrijker voor je carrière als wat je maakt. Het zorgt ervoor dat mensen zich verbonden voelen met jou.
Dit wordt ook wel de gun-factor genoemd. Het is soms (niet altijd) de reden dat mensen een werk van je kopen of je voorstelling of concert bezoeken. Maar het is zeker weten de reden dat mensen je verder willen helpen, je met anderen in contact willen brengen, of je bij hun vrienden aanbevelen.
Hoe heeft jouw verhaal je geholpen in je carrière als kunstenaar, artiest of creatieve ondernemer? Ik ben erg benieuwd! Ik lees het graag in de reacties.
