Toen ik dit voorjaar na weken van gesloten zwembaden en te koud buitenwater mijn zwemafstanden weer wilde gaan opbouwen, viel dat niet mee. Waar ik twee jaar geleden nog een tien kilometer zwemtocht had gemaakt, had ik nu al moeite (en achteraf enorme spierpijn!) na een training van drie kilometer. Inmiddels gaat het weer een heel stuk beter. Zwembaden zijn weer open, en (nog beter!) het buitenwater is inmiddels prima op temperatuur voor langere zwemsessies. De tien kilometer heb ik nog niet gehaald dit jaar, maar ik zwem weer probleemloos langere afstanden en mijn tempo is zelfs toegenomen. Happy days!
Naast het fysieke aspect, vind ik de mentale kant van het lange afstands-zwemmen enorm fascinerend. Want meerdere uren zwemmen is zeker niet alleen een kwestie van je spieren en conditie trainen. Het is minstens zo belangrijk dat het tussen je oren goed zit. Er gaat zoveel door je heen als je jezelf moet blijven motiveren om, steeds opnieuw, je arm het water in te steken.
Toen ik eenmaal de tien kilometer gezwommen had, dacht ik dat voortaan alle kortere afstanden als een makkie zouden voelen. Maar dat klopt niet. Want drie kilometer voelt nog steeds als best veel, na een periode van weinig meters. Inmiddels ervaar ik dat niet meer zo. Nu vind ik drie een mooie afstand en wordt ik moe bij de gedachte aan zes 😉
Ik ontdekte dat er een patroon zit in mijn gevoel tijdens het zwemmen van een afstand. Ongeacht de daadwerkelijke afstand, zit het venijn hem altijd in het tweede kwart. Het eerste kwart gaat meestal prima: ik ben nog fris en start vol goede moed. Maar dan komt het gedeelte waarin het eind nog heel ver weg lijkt, maar ik er toch ook al best wat meters op heb zitten. Het tweede kwart. Dat stuk duurt gevoelsmatig altijd een eeuwigheid.
Als ik eenmaal over de helft ben, is dat gevoel weg. Ik kan me dan optrekken aan het idee dat ik het grootste deel gehad heb. En dan is er, sneller dan verwacht, het punt dat ik op driekwart zit. Het we-zijn-er-bijna-gevoel. En ook het stuk waarop ik graag mijn tempo nog wat omhoog gooi. Omdat ik weet dat het er bijna op zit.
Sinds ik me dit realiseer, valt het me op dat het ook bij andere projecten zo werkt. Ik werk momenteel aan een gedichtenreeks, en ook daarbij zie ik dat “het tweede kwart” het lastigste deel is. Het gevoel dat je nog heel veel moet doen, werkt soms verlammend.
Natuurlijk is het niet altijd makkelijk om te bepalen hoe ver je al bent. Zwemmend is dat simpel: mijn zwemhorloge geeft precies aan hoeveel meters er al op zitten. Maar hoe “meet” je dat bij een creatief proces? Toch daag ik je uit om er eens op die manier naar te kijken, als je merkt dat het even zwaar voelt. Misschien heb je last van het idee dat je er nog lang niet bent. Denk dan eens aan de wijze woorden van Dory uit Finding Nemo…
Just keep swimming!
Ik lees je reactie graag!
