Een paar jaar geleden nam ik me voor om mijn zwemtechniek te verbeteren. Dat gaat, zoals elk leerproces, stapje voor stapje. Steeds weer een stukje van de techniek onder de loep nemen. Oefenen, oefenen, oefenen…
Toch maakte ik de grootste sprong toen ik een inzicht had dat op het eerste gezicht vrij weinig met techniek te maken heeft. Ergens zag ik het water namelijk steeds als iets dat ik moest leren bedwingen. De stroming en golven zaten tussen mij en mijn doel in. Tot ik me op een zeker moment realiseerde, dat dat niet klopt.
Het water is niet iets waar ik mee te dealen heb, ik ben het water. Mijn lichaam bestaat voor het grootste deel uit water. Ik hoef er dus niet tegen te knokken. Ik moet ermee samenwerken.
Misschien vind je dit wat zweverig klinken, maar door dit te beseffen verbeterden mijn techniek en ligging als vanzelf. Ik werd me bewuster van de stromingen en de manier waarop ik mezelf daarop kon laten drijven. Ik leerde profiteren van de vaart die ik zelf veroorzaak en van die van zwemmers voor me. En dat leverde tijdswinst op.
Pas was ik bij een livestream waarin onder andere aan de orde kwam hoe lastig het voor makers kan zijn om zich te bewegen in een sector waarin veel te lage betalingen en hoge eisen normaal zijn. Eén van de deelnemers merkte op dat dat nu eenmaal is hoe het is, en dat afstuderende kunstenaars en artiesten daar maar beter op voorbereid kunnen worden.
Ik merkte dat ik me stoorde aan die houding. Zo van… deal er maar mee. In het zwembad realiseerde ik me waarom. Ook hier geldt dat voor makers de culturele sector niet iets is dat ze van bovenaf opgelegd krijgen. Je bent er zelf onderdeel van. Daar zit je invloed.
Als iedere creatieve ondernemer verantwoordelijkheid neemt, door zelf anderen fatsoenlijk te betalen en door geen absurde verwachtingen te hebben, is verandering binnen handbereik.
Ik lees je reactie graag!
