Op mijn Facebook-tijdlijn zie ik een oproep voorbij komen. Een theatergroep zoekt een zakelijk leider. Voor meerdere dagen per week. Ze betalen 14 euro per uur op ZZP-basis.
Het rijtje wensen is flink: relevante opleiding en ervaring, grotendeels op locatie werken (over reiskostenvergoeding lees ik niks), zeer specifieke wensen op het gebied van persoonlijkheid en interesses.
Op dat moment zinkt de moed me in de schoenen. Is het weer zo ver? Moet er weer iemand voor een fooi zich een slag in de rondte werken “voor het hogere doel”? Ik kan het niet laten…ik plaats een kritische reactie op dit uurtarief. Vrij snel volgt een gepikeerd antwoord. Ik moet de oproep maar lezen want dan snap ik het.
Eh…tja. Dat lezen had ik natuurlijk allang gedaan. Maar ik vind het feit dat je organisatie uit vrijwilligers bestaat en nauwelijks subsidie heeft geen reden om er dan DUS maar vanuit te gaan dat een ander wel onderbetaald werk voor je gaat doen.
Maar goed, ik ben ook de rotste niet. Dus ik wil best uitleggen (gratis!) waarom het ook in hun eigen belang is om dit ietsje anders aan te pakken. Ik denk namelijk dat ze met deze oproep niet de mensen aantrekken die ze zoeken. Als er überhaupt reacties komen.
Het genoemde uurtarief is geen honorarium waar een professionele zakelijk leider op reageert die een opdracht zoekt. Die haakt meteen af. Wie reageert er dan wel? Iemand die eigenlijk iets anders wil, maar dit ziet als overbrugging tot er iets beters langs komt. Misschien leuk om je CV een beetje op te poetsen. Zonder serieuze commitment. In deze arbeidsmarkt is die volgende (beter betalende) klus zo gevonden. Zit je dan, met iemand die weer vertrekt voor hij goed en wel is ingewerkt.
Als je dan toch per se iemand wilt vinden die zich voor een veredelde onkostenvergoeding inzet voor jouw toko, dan doe je er goed aan om te bedenken wat jij te bieden hebt. En dat gaat veel verder dan “we zijn een fijne club met een mooi doel”.
Ik kan me namelijk best voorstellen dat een starter die ervaring op wil doen voor zo’n functie open staat. Maar dan moet je ook iets bieden. Vertellen wat iemand kan leren. Hoe je diegene gaat begeleiden. Wat er mogelijk is op de lange termijn. Misschien moet je ook accepteren dat je niet zoveel te willen hebt qua ervaring en opleiding.
En zelf een beetje flexibel zijn: iemand moet ook leven, dus grote kans dat diegene er iets naast doet voor de centen. Maar wel in de avonduren tijd wil vrijmaken. Lastig als jij vast wilt houden aan vaste dagen op kantoor. En misschien moet je sowieso blij zijn als je iemand kunt vinden. En niet verwachten dat diegene meer dan een halve werkweek beschikbaar heeft.
Juist nu er personeelstekorten zijn, kun je het je als opdrachtgever niet meer permitteren om voor een dubbeltje op de eerste rij te zitten. Kijk maar naar de theaters: nu er nauwelijks technici te vinden zijn, is die dagprijs van 250 euro die jarenlang de norm was ineens niet meer zo heilig.
Ik ben bang dat de korte versie van dit verhaal die ik als antwoord typte weinig effect heeft gehad. Ik hoop vooral dat de tijd dat dit voortdurend aan de orde was nu eindelijk eens voorbij is. Want ik ben er helemaal klaar mee. Jij ook?
Wil jij je medewerkers wel fatsoenlijk kunnen betalen, en heb je daar subsidie voor nodig? Misschien is de masterclass fondsenwerving iets voor jou!
