In mijn laatste blog schreef ik over een recente situatie, waarin ik om financiële redenen niet in zee ben gegaan met een nieuwe opdrachtgever. Het uurtarief dat zij boden (35 euro) lag te ver af van wat ik acceptabel vind. Bovendien werd ook duidelijk gemaakt dat er wat hen betreft geen mogelijkheid was om dat op de langere termijn te veranderen.
Ik snap goed dat er misschien mensen zijn die denken: een uurtarief van 35 euro … ik zou er dolblij mee zijn! Geloof me; er zijn jaren geweest waarin ik voor veel lagere bedragen aan de slag ging. En ook nu nog kan ik me genoeg situaties indenken waarin ik zo’n aanbod zonder twijfelen zou accepteren.
Bijvoorbeeld als ik op dat moment geen andere inkomstenbronnen zou hebben. Of als ik weet dat ik op korte termijn dringend geld nodig heb voor iets belangrijks. En waarschijnlijk ook wel als ik nog weinig ervaring heb met bepaalde werkzaamheden en die via deze opdracht op kan doen.
Ik verkeer op dit moment in de gelukkige omstandigheid dat ik, ook in deze Corona-tijd, voldoende inkomsten heb en een royale buffer op de bank. Ik kon het me dus goed veroorloven om voor deze (in mijn ogen) slecht betaalde klus te bedanken. En dat voelt als een enorme luxe.
Het ligt dus een stuk genuanceerder dan simpelweg “ja” of “nee”. Ik veroordeel mensen die voor (te) lage tarieven werken dan ook niet. Maar het kan geen kwaad om je bewust te zijn van het patroon dat je ermee in stand houdt.
Maar wanneer onderhandel je nu wel over je uurtarief, en wanneer kun je het beter laten? Het antwoord op die vraag is verrassend simpel. Onderhandelen is alleen zinvol als je er okay mee bent als de opdracht of aankoop niet doorgaat.
Wanneer je, om wat voor reden dan ook, de opdracht of aankoop per se binnen wilt halen, is je positie in de onderhandeling heel zwak. Want je gaat het toch wel doen.
Natuurlijk kun je het erop gokken dat de ander dat niet weet, maar dan loop je nog steeds het risico dat je gesprekspartner verder gaat kijken als jij aangeeft dat je de betaling te laag vindt, of dat je het niet eens bent met de voorwaarden.
Het beste dat je in zo’n situatie kunt doen, is helder naar jezelf toe uitspreken dat je nu “ja” zegt omdat je daar een hele goede reden voor hebt, maar dat je niet standaard akkoord gaat met een dergelijk aanbod. De volgende keer maak je dan opnieuw je overweging, op basis van de situatie op dat moment.
Wat kan voor jou een legitieme reden zijn om toch “ja” te zeggen tegen een slecht betaalde opdracht of verkoop? Je reactie lees ik graag.
Ik zeg alleen nog ‘ja’ tegen een minder goed betaalde opdracht: – Als het een incidentele opdracht betreft voor iemand of een (goed) doel waar ik achter sta, – Als ik zelf uitzonderlijk plezier, energie of leerervaring aan de opdracht kan beleven – Als ik de opdrachtgever ken en er een hoge wederzijdse gunfactor bestaat, – Als ik weet dat de opdrachtgever altijd en zeer geregeld bij me terugkomt en het werk echt super easy is – Als er een goede mediapublicatie, bijv. televisie-interview of een artikel in de krant of boek, tegenover staat. Maar ik maak altijd een afweging.