Een aantal weken geleden had ik een gesprek over een mogelijke nieuwe opdracht. Het ging om iets waar ik enorm veel ervaring in heb. Het gesprek zelf liep lekker. Ik kon goed duidelijk maken wat ik te bieden had.
Alleen aan het einde gebeurde er iets raars. Ik stond mijn jas al aan te trekken, toen mijn gesprekspartner zei “Het is misschien goed om je ook vast even te laten weten wat het uurtarief is”. Dat vond ik al vreemd. In mijn beleving is dat iets waar je samen over in gesprek gaat, niet iets dat een opdrachtgever je éénzijdig mededeelt.
“Tja, rijk word je er niet van, we betalen 35 euro per uur”. Ik vind dat je pas over geld moet praten, als je beiden hebt uitgesproken dat je met elkaar in zee wilt. Aangezien er nog een andere kandidaat was, heb ik mijn reactie daarom bewust open gelaten. “Dat is wel een stuk lager dan ik gewend ben, dus daar moeten we het dan nog over hebben”.
Enkele dagen later werd ik gebeld. Ze waren erg enthousiast over mijn kwaliteiten en waren ervan overtuigd dat ik hun organisatie verder zou kunnen helpen. Ze wilden heel graag met mij werken. Maar ze hadden nog intern overleg gehad over het tarief, en daar konden ze helaas niets aan veranderen.
Best een domper natuurlijk. Hoewel ik het al vaak heb meegemaakt, blijft zoiets altijd naar. Vooral het feit dat er op geen enkele manier werd geprobeerd om een middenweg te vinden, maakte dat ik ben afgehaakt. Als er gezegd zou zijn dat er op termijn misschien wel een verhoging in zat, of als men mij in ieder geval een beetje tegemoet had willen komen, hadden we in gesprek kunnen blijven. Maar met iemand met een take it or leave it- houding ga ik niet onderhandelen.
Ik realiseer me maar al te goed dat ik, als ik toch “ja” zou zeggen, onderdeel ben van het probleem. Natuurlijk snap ik dat zulke keuzes heel lastig kunnen zijn. Er moet brood op de plank komen. En daarom kun je het je soms niet veroorloven om “nee” te zeggen.
Maar het is wel goed om te beseffen dat je daarmee wel bijdraagt aan het in standhouden van de onderbetaling in de culturele- en creatieve sector. Zo lang er mensen zijn die veel te lage tarieven accepteren, zullen er organisaties zijn die je plompverloren vertellen dat je het er maar voor te doen hebt.
Heb jij wel eens “nee” gezegd tegen een opdracht omdat je er niet uit kwam qua betaling? Je ervaring lees ik graag
Ja hoor, ik heb dat wel eens meegemaakt. Ik stond op een kunstmarkt en had een olifanten vaas van 40 cm hoog. Daar vroeg ik €75,- voor, een koopje eigenlijk na 2x bakken, klei en galzuur en al het werk.
Toen kwam er een man, hij spaarde olifanten en vond deze zooo mooi! Voor €20,- neem ik hem mee zei hij blij!”
Nou (ik stond bijna te koken) dat is nog niet eens de kostprijs, dan blijft hij mooi staan! Geen oog voor kunst en absurd!!
Ik heb nu bijna 9 jaar een eigen bedrijf in bouwkundige fotografie en werk met een vast uurtarief. Ik wijk daar in principe niet vanaf. Ik geef ook geen kortingen op mijn prijzen/tarieven. Het is een kwestie van jezelf serieus nemen. Hoe kan je van een opdrachtgever verwachten dat hij je serieus neemt, als je dat zelf al niet doet. het resultaat is dat ik nu alleen nog maar opdrachtgevers heb die bereid zijn om mijn tarief te betalen.
Het voor een laag tarief moeten werken heb je inderdaad voor een groot deel aan jezelf te wijten. Je geeft daarmee een opdrachtgever ook de kans om een laag tarief te hanteren.
Ik heb een vakopleiding gedaan bij een fotoschool in Utrecht. Daar komen regelmatig vragen binnen voor een fotograaf voor een fotoklus. Onder het mom van “leuke oefening” wordt zo’n vraag bij de studenten neergelegd. het begint voor mij al dat een vakopleiding aandacht geeft aan ondernemerschap en het geld verdienen met je werk. Het doorspelen van fotoklussen voor weinig geld is voor een vakopleiding dan ook een fout signaal naar de studenten en de opdrachtgevers.
Hoi Maaike,
Ik begrijp je reactie, hoe moeilijk die ook was. Echter er is een “maar”.
Onder de huidige omstandigheden weten opdrachtgevers dat je “honger” hebt dus wellicht zult zwichten. Het is het natuurlijke proces van veel aanbod en weinig vraag.
Je geeft aan dat hun reactie had kunnen zijn dat het een start tarief is en hier zie ik de “maar” want waarom draai je dat niet om? Jij had ook kunnen zeggen en opnemen in je contract, dat je normaal gesproken een ander tarief hanteert (en dat benoemen) maar dat onder de gegeven omstandigheden dit een starttarief is dat onder andere omstandigheden aangepast wordt. Dan behoud je het normale tarief in stand maar je laat ook zien dat je flexibel bent waar nodig. Wanneer de prospect aan je gewend is en tevreden is over je werk en bovendien de omstandigheden verbeteren, kun je alsnog het gehanteerde tarief bespreekbaar maken.
Wellicht is dat commercieel gezien een iets bewustere reactie dan een weigering. Nu ben je de prospect kwijt en de eventuele mogelijkheden voor de toekomst. Principes kunnen mooi zijn maar leiden wellicht tot teleurstellingen. Meebewegen op de grilligheden van de markt als een wilg in de wind. Buigen maar niet barsten.
Ik geef het ter overweging.
Succes.
Groet, Wim
Binnen de fotografie komen dit soort praktijken ook regelmatig voor. “Nee” verkopen is in dat soort situaties niet te voorkomen. Het is belangrijk vast te houden aan je eigen uurtarief. Op die manier verziek je de markt niet.
Ha Maaike,
Ja, ik heb ook wel eens ‘nee’ gezegd tegen een opdracht. Ook wel eens ‘nee’ gezegd tegen een klant die zelf wilde bepalen waar ik een, uiteraard goedkopere, canvasprint kon laten afdrukken. Je staat dan wel met open mond. Iets gratis mogen doen voor grote tuincentra op dierendag als reclame voor mij heb ik ook geregeld afgezegd. Na dat een paar keer in mijn naïviteit te hebben gedaan zonder dat er iets uit voortkwam naderhand viel het kwartje dat dat niet de manier was.
Ik ben (dieren)fotograaf en volgend jaar is mijn vijftiende jaar. Sinds mijn start heb ik gemerkt dat (dierenfotografie heel populair geworden is en dat er veel fotografen zijn die het voor een habbekrats doen. Hoeveel keer ik me daar kwaad over heb gemaakt…). Resulterend in dat men mij te duur vindt. En dat ik vrij weinig klanten heb en me soms afvraag of ik nog wel fotograaf ben.
Sinds het begin van mijn start als fotograaf ben ik aangesloten bij een vakvereniging voor professionele fotografen. In een discussie met collega’s een aantal jaar geleden kreeg ik te horen dat zelfs ik nog te goedkoop werk. Terwijl ik voornamelijk met particulieren werk en ik mijn tarief redelijk ok vind.
Ik hoop dat de corona-crisis de ogen van mensen opent. Dat kunst en cultuur meer gewaardeerd gaat worden. Ben al jaren voorstander van een basisinkomen voor iedereen. Dan komt er balans, meer vrijheid en gaan mensen doen waar hun hart ligt.
Hele fijne feestdagen! En ontzettend bedankt voor al je mooie nieuwsbrieven. Ik herken er veel in.
xo
Ik heb ook weleens een opdracht afgewezen vanwege het uurtarief. Ik kon ergens gast-workshopgever worden voor een (regelmatig terugkerende) workshop die al vast stond. En die 1,5 uur zou duren. De reisafstand was ongeveer 1,5 uur heen en terug. En er was betaald parkeren. Ik kreeg het heel schappelijke uurloon van €45,-, maar dat gold alleen voor de workshop. Niet voor de voorbereiding (neerzetten van de spullen) en opruimen. Ook parkeren werd niet vergoed. Wel kreeg ik een km vergoeding. Ik kwam dus uit op een uurloon van 10-15 euro. En daar heb ik vriendelijk voor bedankt 😉
Het begint al bij de kunstvakopleidingen. Voor een lezing als externe betalen ze zeer weinig. Ik heb het een paar keer gedaan, maar er ook altijd bij gezegd dat het veel te weinig is. De opdrachtgevers verontschuldigen zich dan ook en zeggen dat het van bovenaf opgelegd is. Ik ben er in ieder geval mee gestopt.
Yep. vast contract opgezegd, het ging indirect om de loon, want ik werkte in loondienst voor een school maar kreeg geen docenten salaris. Theater havo/vwo was dat, niet zo maar een plek. We werden als theatertrainers ingehuurd en hadden niet dezelfde voorwaarden dan de gewone docenten. Ik vond dit echt niet kunnen.
Heeft en had nog steeds best wat consequenties deze keuze. Zeker nu ik hoorde dat ze eindelijk alle docenten op dezelfde voorwaarden in dienst nemen. of je nou dans, theater of wiskunde geeft!
Een heel bekend probleem. Ik loop hier al zeker 25 jaar tegen aan. Ik zeg regelmatig nee. Het probleem hierbij is dat er altijd wel een zogenaamde collega is die ja zegt en het zelfs op vrijwillige basis wil doen!
In de gemeente waar ik woon vraag de gemeente van tijd tot tijd advies over kunst en cultuur. Daar ben ik een a twee keer op ingegaan, ervan uitgaande dat dit een zekere reflectie zou hebben om mij. Dat gebeurde niet, dus heb ik op een gegeven gezegd dat ik een vergoeding wil hebben voor mij advies en jaren lange kennis. Daar heb ik het met mijn Zogenaamde collega’s over gehad en die waren het daar 100% mee eens.
Wat schetst mijn verbazing. ik ben de enige en al mijn zogenaamde beroepsmatige collega’s komen keer op keer opdraven.