Kunstenares Sarah is al een tijd ontevreden over haar carrière. Na de kunstacademie zag alles er veelbelovend uit. Maar nu zit ze voor haar gevoel vast. Ze doet soms mee met een kunstroute of groepsexpositie. Ze verkoopt af en toe een werk. Ze geeft een cursus in het buurthuis. Het kabbelt maar een beetje voort.
Een aantal jaren terug had ze grote dromen. Een solo-expositie. Een plek bemachtigen als artist in residence. Vertegenwoordigd worden door een prestigieuze galerie. Op het moment lijken die dromen veel verder weg.
Tijdens het coachingsgesprek vraag ik Sarah welke stappen ze zoal heeft ondernomen om vooruit te komen in haar werk. Hoe vaak exposeert ze? Hoe kwamen die exposities op haar pad? Heeft ze artist-in-resident-plekken aangeschreven en wat voor reactie kreeg ze?
Een diepe frons verschijnt op Sarah’s voorhoofd. “Nee, ik heb ze nog niet benaderd. Ik wilde eerst mijn website updaten. Want anders kijken ze op mijn site en staat daar geen werk op dat representatief is voor wat ik nu maak.”
“Maar waarom is je site nog niet op orde dan?” vraag ik haar. “Als dat is wat je tegen houdt, zou ik dat maar eens in orde maken”.
Maar voor het bijwerken van haar website heeft Sarah eerst betere foto’s nodig. En eigenlijk wil ze ook die serie eerst afmaken, zodat ze die ook kan toevoegen. Voor die serie heeft ze dan weer speciale materialen nodig die ze moet bestellen. En voordat ze die bestelt wil ze eerst haar atelier opruimen zodat ze voldoende plek heeft om de nieuwe materialen op te bergen.
Het is me duidelijk. Sarah lijdt aan het Maar ik moet eerst-syndroom. Ze komt niet in actie, omdat ze zichzelf wijs maakt dat ze eerst iets anders moet doen voordat ze stappen kan zetten.
Inderdaad, ze maakt het zichzelf wijs. Want de werkelijke reden is van een hele andere aard. Eigenlijk is ze gewoon heel bang voor een afwijzing. Ze verzint steeds een reden om niet in actie te hoeven komen. Zodat ze hetgeen dat ze zo eng vindt (het benaderen van galerieën, residency-plekken of expositie-gelegenheden) kan vermijden.
Als ik haar wijs op dit patroon, is ze even stil. “Zo had ik er nog nooit naar gekeken. Er zit denk ik wel een kern van waarheid in”.
“Maar weet je wat het suffe is?” vraag ik haar. “Je bent bang om afgewezen te worden, maar eigenlijk wijs je jezelf nu af. Doordat je niet in beweging komt, gebeurt er namelijk precies wat je zo hard probeert te vermijden. Je krijgt die solo-expositie of residency-plek niet. Eigenlijk heb je dus niets te verliezen. Je kunt er immers alleen maar op vooruit gaan als je het wel probeert.”
Sarah zet haar schouders recht. “Dat is ook zo, het is de hoogste tijd om in beweging te komen” zegt ze vastbesloten. “Ik ga ervoor!”
Stel jij ook wel eens dingen uit omdat je ze moeilijk vindt? Laat het me weten.
