Ik beschouw mezelf altijd als een zeer intuïtieve ondernemer. Hoewel ik geloof in strategie en het stellen van doelen, bepaal ik mijn koers uiteindelijk puur op gevoel.
Je gevoel bepaalt je eindbestemming. Het vertelt je waar je heen wilt. Maar je hebt je verstand nodig om de route uit te stippelen. Af en toe te checken of je nog op koers ligt. Zo nodig bij te sturen.
Gevoel en verstand zijn voor mij geen uitersten die elkaar tegenspreken. In tegendeel. Ze vullen elkaar prachtig aan. Hebben beiden een andere functie. Probeer maar eens op je gevoel je BTW-aangifte te doen. Geen goed idee. Aan de andere kant heb je aan dat verstand weer minder bij het netwerken. Daar draait het om verbinding. En die ontstaat pas echt als je je hart open stelt.
Ik adviseerde mijn coachees altijd om vooral op hun gevoel te vertrouwen. Daar sta ik nog steeds achter. Toch merkte ik een poos geleden dat daar een keerzijde aan zit.
Soms kwam het voor dat ik iemand een opdracht of een advies gaf. En dan antwoordde diegene “Dat voelt niet goed voor mij”. En dan legden ze het naast zich neer. Dat mag ook best. Uiteindelijk maakt iedereen zijn eigen keuzes. Maar toch bleef er iets aan me knagen.
“Het voelt niet goed” is voor sommige mensen een excuus om niet in beweging te hoeven komen. Een heel bruikbaar excuus ook nog eens. Want over gevoel kun je moeilijk in discussie gaan.
Maar moet alles dan altijd maar goed voelen?. Het is toch juist zo dat je van de dingen die je lastig vind het meeste leert? Groei ligt altijd buiten je comfortzone.
Lang niet alles dat ik doe voelt goed. Ik publiceerde dit jaar een artikel dat nogal wat stof deed opwaaien. Ik wist dat ik er flinke kritiek op kon verwachten. Reken maar dat ik urenlang heb geaarzeld voordat ik op de verzend-knop durfde te drukken. Ik heb mij wel eens lekkerder gevoeld.
Toch heb ik absoluut geen spijt van mijn beslissing dit stuk te plaatsen. Of van de andere dingen die ik heb gedaan, zelfs al waren ze lastig of naar. De dingen die in het moment niet goed voelden (of gewoon ronduit KUT) hebben me veel gebracht. Ik ben erdoor gegroeid. Als ondernemer en als mens.
Aan de andere kant… er zijn ook dingen die ik puur op basis van de stem van mijn intuïtie heb gedaan. Zoals een coachee weigeren waarvan mijn gevoel me vertelde dat ze voortdurend mijn grenzen zou gaan opzoeken en overschrijden. Zonder dat ik dat op dat moment echt kon beargumenteren.
Ik ben er inmiddels achter dat het twee heel verschillende geluiden zijn. De eerste is de stem van je angst. Deze stem wil je behoeden voor pijn en verlies. Maar hij houdt ook je groei tegen. Zorgt ervoor dat je kansen laat liggen.
De andere is de stem van je intuïtie. Dat prachtige instrument dat je dingen laat doen die je zelf niet altijd begrijpt. Zoals een award organiseren en daar een flinke smak geld in investeren. Zonder dat het je direct iets oplevert.
Maar hoe weet je nu welke stem er spreekt? Wanneer is het angst? En wanneer intuïtie? Het kan verdomde lastig zijn om het onderscheid te maken. Ik merk dat zelf en ik zie het ook bij anderen om mij heen.
Mij is het laatst compleet helder geworden. De stem van mijn angsten probeert me altijd ergens vandaan te leiden. Hij zegt als het ware “Nee, niet doen, weg hier!!”. Zoals toen met het verzenden van dat artikel. “Niet drukken, daar ga je een hoop mensen mee tegen je in het harnas jagen” klonk het in mijn hoofd.
Je intuïtie daarentegen, wil je altijd ergens naartoe leiden. Als ik me afstem op mijn gevoel, is dat duidelijk te merken. Bijvoorbeeld met de coachee die ik noemde. Ik voelde een verlangen naar vertrouwen en respect. Dat dat was waar ik heen wilde. En dat ik dat bij haar niet ging vinden. En dus koos ik ervoor om niet met haar in zee te gaan. Niet om haar te vermijden. Maar om juist ruimte te geven aan het andere.
Hoe ervaar jij angst en intuïtie in jouw onderneming? Kun je altijd duidelijk het onderscheid voelen? Ik ben benieuwd naar je ervaringen. Voel je welkom om ze te delen hieronder op mijn website.
Beste Maaike,
Een feest van herkenning als ik je artikel lees. Het is zo waar. Ik kon ooit het geven van type-lessen overnemen van een collega, en bij het eerste examen dat ik moest afnemen ging zoveel mis dat ik daarna bezwoer er met onmiddellijke ingang mee op te houden! Genoeg!
Ik heb dat niet gedaan. Omdat ik besefte dat het mijn (faal-)angst was, die sprak, niet een degelijk, betrouwbaar, op over- en afweging gestoeld gevoel. Ik ben er dus toch mee doorgegaan. Ben volgende groepen les gaan geven. Examens afgenomen. Inmiddels is het geven van type-lessen mijn belangrijkste bron van inkomsten. Bang ben ik niet meer. Door het veel en vaak te doen heb ik zelfvertrouwen gewonnen, en heb ik nu een baantje dat me uiteindelijk weinig tijd kost en voldoende geld oplevert om van te leven. Daardoor heb ik veel tijd om aan mijn eigen dingen te werken, heel fijn. Ik ben heel blij dat ik destijds niet naar mijn gevoel van angst heb geluisterd.
Nu sta ik voor iets vergelijkbaars. Door nieuwe, moeilijke omstandigheden in mijn leven heb ik begrepen dat fysieke arbeid voorlopig niet haalbaar is, type-lessen geven echter juist wel. Ik heb eigenlijk nog niet voldoende werk. Maar ik woon in een grote stad met talloze basis- en middelbare scholen. Dus: Aquisitie! Ik heb er jarenlang enorm tegenaan gehikt, en niet gedaan uiteindelijk, uit angst voor afwijzing, nu is er iets veranderd. Ik integreer de angst voor afwijzing, en ga toch aan de slag met scholen bellen. Als ik het niet doe, stapt iemand anders in dit gat, dus ik moet het doen. Ook hier dus: door de angst heen gaan.
Maar: er is ook een tussenliggend gebied zogezegd. Ik heb een kunstzinnig project in het basisonderwijs. Dat is eigenlijk nog steeds niet van de grond gekomen. Ik heb het project een aantal keren gedaan, maar kwam er daardoor achter dat er ontzettend veel logistieke haken en ogen zowel aan mijn project zitten, als aan mijn vaardigheden in de klas, met kinderen van de bovenbouw, waardoor het geven van zo’n dagvullend project een ware helletocht wordt. Ik krijg een hekel aan alles: mijn project, de kinderen, mezelf. Om het te verbeteren moet ik minimaal tien keer zo’n helletocht aangaan voordat het enigszins zou gaan lopen, en dat heb ik er niet voor over. Ik ben bang dat mijn hekels zich dan gaan verdiepen en ik denk dat die angst gerechtvaardigd is. Dat is het niet waard. Dus ik ga dat toch loslaten.
Hoe dan ook, ik herken nu heel goed waar ik doorheen moet, en waar ik op kan vertrouwen als gerechtvaardigde beslissingen over niet doen.
Vriendelijke groet, Anne
Dank voor je reactie, Anne. Mooi om te lezen hoe je jezelf blijft uitdagen. En dat je bewuste keuzes maakt.
Dank je wel Maaike voor dit herkenbare verhaal.
Wat mijzelf betreft; soms ram ik door mijn schroom/angst hen en dat loont eigenlijk altijd.
Maar raar genoeg moet ik altijd opnieuw angst overwinnen en heb ik niet veel aan de herinnering aan successen.
Alle goeds voor het nieuwe jaar,
Ada
Hallo Ada, wat goed dat je jezelf zo uit weet te dagen. Mijn ervaring is dat dat in ieder geval altijd iets brengt, al is het maar een wijze les. Jij ook een succesvol nieuwjaar gewenst!
Dag Maaike,
Dank je voor het interessante oudejaarsartikel.
Voor mij is het in elk geval de vraag in hoeverre ik er wijs aan doe is om mij te laten leiden door intuïtie, of door verstand, of door een mix van beiden?
Ik las onlangs een boeiende bespiegeling omtrent intuïtie, en dit bedoel ik dus zeker niet persoonlijk (!!!) dat stelde dat intuïtie voor luie mensen is. Hoeveel is daar dan van waar?
Bij mij weten is er binnen de context van jouw artikel maar 1 grootheid en dat is verlangen; verlangen heeft twee gezichten; 1. ergens naar toe willen bewegen omdat dit je bevalt/aantrekkelijk is, en 2. de omkering ervan; ergens van weg te willen blijven omdat dit je afstoot/onaantrekkelijk is.
Wat mij betreft is het in alle gevallen zaak om tijd en aandacht aan te wenden om met een afstand naar elk verlangen te kijken, om te kunnen ontdekken waardoor verlangens zijn ingegeven? Bijvoorbeeld om te kunnen ontdekken in hoeverre verlangens zijn ingegeven door conditioneringen?
Langs die weg stel ik mijzelf in staat om mij te ontdoen van schakels die mij mogelijke ergens in gevangen houden, wordt ik vrij om opnieuw te kijken (!) en om zo te kunnen groeien, en om van daaruit autonoom beslissingen te nemen die passen bij waar ik ben met mijzelf en/of waar ik naartoe wens te bewegen.
De alles overkoepelende energie van waaruit ik mijn doen of laten bepaal is daarom de mate waarin ik gewaar ben van alles dat ergens op van invloed is, en vervolgens de mate waarin ik in staat ben dit te integreren in mijn samengestelde zijn; dus werk aan de winkel : – )
Alles dat je maar wenst voor 2016 toegewenst!
Hartelijke groet,
Herman
Dank voor je mooie bespiegeling, Herman! Ik geloof zelf erg dat elke keuze in essentie een keuze is tussen angst of liefde. Wat jij schrijft over ergens vandaan of naartoe bewegen sluit daarbij aan. Mooi! Jij ook een rijk 2016 gewenst!
Dag Maaike,
Ik weet ondertussen het verschil tussen of iets niet goed voelt of daar mijn angst spreekt.
Het voelt niet goed uit angst geeft gelijk aan dat er ook geen perspectief op vooruitgang is, het is een doodlopende weg voor mij.
Het voelt niet goed en ik weet niet waarom dat is de moeite waard om voor mezelf er eens goed naar te kijken en uit te vinden wat maakt dat het niet goed voelt. Meestal vind ik er vrij snel een antwoord op en kan ik alsnog mijn keuze herzien. Je artikel “De culturele sector lijdt aan een collectief minderwaardigheidscomplex” is een waar woord. Ook ik ben op de academie “opgegroeid” met de woorden er is geen droog brood me te verdienen. Ondertussen denk ik er (gelukkig) anders over en vind ik dat je ervoor mag staan en gewaardeerd mag worden in geld!
Ik hoop nog vele inspirerende teksten te lezen van je in 2016!
Fijne jaarwisseling, groet
Truus
Wat een goede aanvulling, Truus! Volgens mij zeggen we hetzelfde, maar je verwoord het net iets anders. Fijn om te lezen dat jij stappen hebt gemaakt in het vragen van geld voor jouw werk. Ik wens je een heel rijk 2016!
Dag Maaike,
dank voor je mooie blog.
Ik wil er iets aan toevoegen, mag dat?
De meeste kunstenaars zijn beelddenkers, en hebben weerzin tegen alles wat lijkt op zaken die “leeg”zijn.
Beelddenkers willen graag voelen en beleven om te begrijpen en hebben niet geleerd wat ze moeten doen om stappen te zetten die te maken hebben met “zakelijkheid”.
Angst kun je heel goed voelen: in je lijf.
Intuïtie “zie” je (naast de ervaring van “het weten”). Als een beeld in je hoofd, als een idee. Zo kun je het leren onderscheiden.
Ik ervaar vaak angst als een idee wat intuïtief tot mij komt, zo goed is dat het er om vraagt in de wereld gezet te worden. Ik zie dan het eind product al voor me (dat is de kracht maar ook de makke van beelddenkers), en ik word dan bang omdat ik niet weet hoe ik daar in godsnaam moet komen. Ik heb mezelf geleerd kleine stappen te nemen, en me zo te ontwikkelen.
Daar boek ik veel resultaat mee!
Erg fijne jaarwisseling, veel succes en geluk,
Iris
Dank voor je toevoeging, Iris! Mooi onderscheid maak je daar. Ik denk dat het voor veel mensen waar is, maar niet voor iedereen. Ik ken ook mensen die hun intuïtie ook fysiek voelen. Is ook heel persoonlijk natuurlijk. Dank voor het delen!