Het is druk in de metro. Balen… een zitplaats kan ik dus wel vergeten. In plaats daarvan wordt het hutje mutje met zijn allen in de gangpaden gepropt staan. Niet echt ideaal, aangezien de laatste zomerhitte ervoor zorgt dat het toch al bloedheet is. Maar we doen het er maar mee.
Bij Rotterdam Centraal, één halte verder dan waar ik ingestapt ben, schuifelt een dame op leeftijd naar binnen. Voetje voor voetje wiebelt ze, aan de hand van een/haar man, door de metro. Een enkele blik op haar laat zien dat dit broze vrouwtje echt een zitplaats nodig heeft. Waarschijnlijk gaat ze al onderuit van de schok als de metro optrekt.
Als ik een zitplaats had, had ik die uiteraard aangeboden. Maar om mij heen gebeurt niks. Alle mensen staren naar hun telefoons…
Dit soort situaties vraagt om een kleine interventie. Ik draai me naar de zitplaatsen toe. Met mijn stem op volume marktkoopman blèr ik: kan er misschien even iemand opstaan voor deze mevrouw!
In no time staan er zeker vijf mensen naast hun stoel. De dame neemt plaats in de dichtstbijzijnde bankje. Ook de plaats naast haar is vrijgekomen, zodat haar/de man naast haar kan zitten.
Een andere staande passagier glimlacht naar me: zo doe je dat! Ik grijns naar hem: ja, ik kan die grote waffel natuurlijk ook eens voor iets goeds gebruiken.
Wat ik leer van dit voorval, is dat mensen soms een beetje aanmoediging nodig hebben om jou te helpen. Maar als je erom vraagt, zijn ze meer dan bereid om het te doen. Ik wens jou toe dat je die vraag durft te stellen.
Love it!
Hahaha, tnx!