Maak het jezelf maar lekker moeilijk in 2022

Soms word ik best moe van mezelf. Altijd precies op het moment dat ik mijn leven op de rit heb en alles zijn gangetje gaat, gaat het kriebelen. Het verlangen naar anders, nieuw, beter. En voor ik het goed en wel door heb, heeft er zich een plan in mijn hoofd gevormd. Of kom ik iets tegen dat zo spannend en uitdagend klinkt, dat ik het niet kan loslaten. Zoals de baan waarover ik in mijn vorige Ezine vertelde waarmee ik komende week start.

Aan de ene kant gun ik mezelf daardoor weinig ruimte om te genieten van de rust en stabiliteit die ontstaat als je de dingen wat meer op routine kunt gaan doen. Het is ook niet voor niets dat de gedwongen stilstand van een lockdown mij bijzonder slecht ligt 😉 Maar het is ook “hoe ik tik”. Gezapigheid verveelt me snel en ik zou niet anders willen. Ik zoek graag uitdagingen in mijn werk, maar bijvoorbeeld ook in sport en als schrijver.

Natuurlijk zijn er momenten dat ik twijfel of het allemaal wel gaat lukken. Binnenkort begin ik met mijn baan, die veel pionieren en opbouwen gaat vragen. Kan ik die verwachtingen waar maken? Op zulke momenten denk ik terug aan de vorige keren dat ik op zo’n punt stond. Zoals bijvoorbeeld mijn eerste voorzitterschap van een adviescommissie. Of toen ik me registreerde voor een 10 kilometer zwemtocht. Het kwam goed. En dat geeft vertrouwen.

“Mensen die moeilijke dingen doen, hebben een makkelijk leven. Mensen die makkelijke dingen doen, hebben een moeilijk leven” las ik ooit. En zo is het precies. Door je eigen grenzen regelmatig ter discussie te stellen, en misschien zelfs te verleggen, gaan nieuwe uitdagingen je steeds makkelijker af. Of tenminste: je hebt minder last van de angst dat het niet lukt. Terwijl mensen die in hun eigen veilige cirkeltje blijven ronddraaien enorm zenuwachtig worden van een (in mijn ogen) relatief klein obstakel.

Dat zag ik gisteren nog. Ik zat in de trein en in de coupé zat een dame die blijkbaar nooit met OV reisde. Ze had 2 tassen bij zich. Bij elk station vroeg ze opnieuw aan de mensen om haar heen “Is dit Rotterdam Centraal?”. Het meisje tegenover haar antwoordde geduldig. Vertelde dat Rotterdam het eindstation was, en dat ze ook naar het omroepbericht kon luisteren waarin precies verteld werd wat het volgende station zou zijn.

De vrouw bleef zenuwachtig, bang om op het verkeerde moment uit te stappen. De omroepberichten, de informatie op de borden en de woorden van medereizigers waren niet genoeg om haar gerust te stellen. Al ruim voor de trein stil stond werd ze nog zenuwachtiger. Hoe moest ze met haar twee tassen door een rijdende trein het trapje op komen naar de deur? Lastig, lastig…

Het maakte me dankbaar voor het feit dat ik mezelf al jarenlang regelmatig blootstel aan allerlei obstakels. Het brengt me een sterk geloof in mijn eigen vermogen om die te overwinnen. Ik gun jou een jaar vol uitdaging. Maak het jezelf maar lekker moeilijk 😉

Ik lees je reactie graag!