Toen mijn neef van inmiddels 13 jaar nog een neefje was ging hij een keer op stap met mijn broer, zijn oom. Hij verwachtte dat ze naar de metro zouden lopen. Maar tot zijn verbazing gingen ze met de auto.
“Ik wist niet dat mannen ook auto konden rijden!” zei hij vol verbazing. En zo gek is die gedachte niet. Want zijn moeder (mijn zus) is bij hem thuis degene die altijd rijdt. Mijn zwager heeft geen rijbewijs.
Ook in zijn directe omgeving zijn het toevallig altijd de vrouwen die auto’s besturen. En blijkbaar trek je dan als peuter al snel de conclusie dat dat de norm is. Ook als niemand ooit letterlijk tegen je zegt dat mannen geen auto kunnen rijden.
In dit geval vind ik het heel grappig. Omdat het toch een beetje in gaat tegen het stereotype. Maar het kan ook schadelijk zijn als kinderen door gebrek aan rolmodellen conclusies trekken over wat zij wel of niet kunnen worden en bereiken. Bijvoorbeeld mijn kaapverdiaanse klasgenote die zo graag de engel wilde spelen in het kerstspel op de basisschool. Maar dacht dat dat niet kon, omdat ze niet wit was.
Als je nooit een vrouwelijke CEO tegen bent gekomen, of een zwarte topadvocaat, is het lastiger om jezelf in die positie te zien. Ik realiseerde me dat dat eigenlijk ook precies de reden is dat ik mijn boek Tussen Kunst en Cash heb geschreven.
Ik wilde kunstenaars en artiesten laten zien dat er wel degelijk creatieven zijn die goed kunnen leven van hun werk. Dat dat niet iets is dat alleen is weggelegd voor mensen als Piet Hein Eek en Anouk (om maar wat mensen te noemen). Omdat ik geloof dat rolmodellen belangrijk zijn.
Dank je wel Maaike, zo’n boodschap uit je hart!! Het was precies wat ik even nodig had om er ook dit jaar weer vol tegen aan te gaan. Ook al heb ik af en toe je boek nodig als ik twijfel of het me lukt.