“Exposeren? Ja, dat zou ik wel willen. Als ik mijn techniek heb geperfectioneerd ga ik daar werk van maken.”
“Een tijdschrift benaderen met mijn album? Dat komt nog wel als ik mijn website op orde heb.”
“Contact opnemen met die droomopdrachtgever om mijn werk te pitchen? Ga ik zeker doen, maar eerst mijn portfolio uitbreiden.”
Heel vaak kom ik creatieven tegen die worstelen met het idee dat ze niet goed genoeg zijn. Of nog niet goed genoeg. Ze willen de wereld in met hun werk. Maar het zetten van de stap om daadwerkelijk daar te komen, blijven ze maar uitstellen. Er is altijd wel een excuus om het NU nog niet te doen.
Perfectionisme en creativiteit lijken hand in hand te gaan. Als kunstenaar of artiest heb je het vermogen om dingen te zien die er nog niet zijn. En die dingen vervolgens te creëren. Als het uiteindelijke resultaat vervolgens niet helemaal is zoals jij het hebt bedacht, is het in jouw ogen misschien niet goed (genoeg).
En dus verzinnen ze allerlei excuses waarom ze hun werk nog niet met de wereld kunnen delen. Waarom er eerst nog iets anders nodig is. Betere foto’s. Een nieuwe techniek leren. Een eigen atelier. En het lastige is: vaak geloven ze het zelf ook nog.
Helaas heb ik geen pasklare oplossing die maakt dat je in één klap het perfectionisme van je af kunt schudden. Dat zou ook niet wenselijk zijn. Want het zorgt er ook voor dat je kritisch blijft op wat je maakt.
Maar het is ook belangrijk dat je vertrouwen hebt in je klanten of opdrachtgevers. Als ze jouw schilderij niet mooi vinden, willen ze het niet boven hun bank. Ze komen niet naar je concert of voorstelling als ze niet enthousiast zijn over je muziek.
Als je enthousiaste reacties van (mogelijke) klanten of opdrachtgevers krijgt op je werk, wie ben jij dan om daaraan te twijfelen?
Welke stappen zou jij meteen zetten als je je niet liet (af)leiden door perfectionisme? Ik lees het graag hieronder!
Niet alleen maar zeggen dat ik mee ga doen aan die kunstmarkt, maar het ook schriftelijk gaan bevestigen (ipv. er al werk voor gaan maken zonder echte verbinding)
Dank je, Maaike, voor deze column. Ik heb veel aan jouw inzicht dat perfectionisme en ontevredenheid onlosmakelijk verbonden zijn met de wil om te maken wat je in je hoofd hebt( volgens mij niet alleen maar creativiteit maar creativiteit plus visie).
Bij heel grote, beroemde, rijke, kunstenaars zie je vaak dat ze trouw kunnen blijven aan hun eigen gevoel van ‘niet goed genoeg’, terwijl ze wel naar buiten treden. Ze hebben een team van mensen om zich heen die daarvoor zorgt, terwijl ze zelf kinderachtig kritisch kunnen blijven.
Zonder de middelen om het uit te besteden, zou je die nuchtere daadkracht van zo’n team misschien met anderen kunnen organiseren of gewoon in je eigen hoofd. Alsof je een rollenspel doet met jezelf. Het gevaar is dat wanneer het team het overneemt en je de klant serieuzer gaat nemen dan jezelf, je je perfectionisme ,dat sowieso nogal kinderachtig lijkt ,verliest en daarmee ook je drive om te maken. Perfectionisme is ook de motor voor dit soort creativiteit. Het gaat ook niet om het soort perfect van puntjes op de i zoals jij al schrijft maar om het soort waarbij er altijd een grotere visie in je hoofd overblijft ook al heb je iets goeds gemaakt