Een aantal weken geleden vertelde ik over het project waar ik momenteel mee bezig ben. Mijn eigen creatieve kant krijgt weer meer ruimte, en ik heb het geluk dat ik mag samenwerken met twee inspirerende en getalenteerde mensen.
Maar het dwingt me ook om weer wat oude duiveltjes in de ogen te kijken. Zo was ik best nerveus toen ik onlangs een tekst opstuurde naar de mensen waarmee ik samenwerk. Wat als ze het helemaal niets zouden vinden?
“Straks krijgen ze in de gaten dat ik eigenlijk helemaal niet kan schrijven” zeurde een stemmetje in mijn hoofd. Misschien ken je dat wel: die gedachten die je vertellen dat je maar doet alsof. Dat je helemaal geen échte kunstenaar/musicus/ontwerper/etcetera bent. Dat je nog X of Y moet kunnen/weten/hebben voordat je jezelf zo mag noemen.
“Pas als ik deze techniek beheers / op dit festival heb gespeeld / voor deze grote opdrachtgever heb gewerkt / een prijs heb gewonnen / een eigen website heb mag ik mezelf zo zien” maken we onszelf vaak wijs. Maar het stomme is dat we, als we dat doel eindelijk bereikt hebben, gewoon weer een nieuw criterium bedenken.
In het Engels wordt dit ook wel het imposter syndrome genoemd. Het gevoel dat je elk moment door de mand kunt vallen. De angst om ontmaskerd te worden als iemand die er niks van bakt. Je blijft twijfelen aan je eigen kwaliteiten. Ook als je al jaren ervaring hebt, cum laude bent afgestudeerd of lovende recensies krijgt.
“Is er dan niks aan te doen?” vraag je je misschien af. Gelukkig heb ik een mooie oefening voor je die mij erg hielp. Grappig genoeg kwam ik daar bij toeval achter, toen ik bezig was met een subsidie-aanvraag:
Schrijf een biografie (een soort CV in volzinnen) met daarin al jouw diploma’s, cursussen, ervaringen, successen en sterke punten. Belangrijk is dat je deze bio in de derde persoon schrijft! Dus: hij/zij heeft X en hij/zij kan Y. Door in de derde persoon te schrijven, creëer je afstand en dat zorgt ervoor dat je je eigen kwaliteiten scherper ziet. Als je dit lastig vind, vraag dan een paar vrienden of collega’s om input.
Door dit zo in tekst om te zetten, realiseerde ik me dat ik al een heleboel gedaan en bereikt heb. Dat gaf mijn zelfvertrouwen een behoorlijke boost!
Ik ben erg benieuwd of deze oefening jou ook helpt! Ik lees dan ook graag je reactie hieronder!
Een lokaal kunstcafé vroeg me ooit om een keer een lezing te houden over mijn werk. Op zich was ik daar wel blij mee; het komt niet vaak voor dat je de tijd krijgt om uitgebreid over je werk te spreken.
Maar eenmaal bezig met het voorbereiden ervan bekroop me een ongemakkelijk gevoel. Het steeds maar spreken in de ik-vorm gaf een bijsmaak van ijdelheid die me in de weg begon te zitten. Ik kon in de ik-vorm niet vrijuit alles vertellen over mijzelf. Toen besloot ik hetzelfde te doen als wat jij hierboven voorstelt, Maaike. Ik kroop in de rol van biograaf en kon op die manier echt alles kwijt wat relevant was voor de mensen om mijn werk en drijfveren te begrijpen.
Dat ik daarin beter geslaagd was dan ik bedoeld had, bleek toen in het nagesprek van de lezing een oudere dame vroeg of meneer Soontiëns nog leefde.
Mooi verhaal, Theo! Erg grappig dat je het blijkbaar zo goed met afstand had gebracht dat die persoon helemaal niet door had dat het over jouzelf ging!