Een paar weken geleden werd ik gevraagd voor een opdracht. Het ging om het beoordelen van subsidie-aanvragen, iets waar ik veel ervaring in heb. Een leuke opdracht, maar ik wilde graag nog wat meer informatie over de werkwijze en betaling.
Tijdens het gesprek hierover schrok ik. Het aantal uren dat men voor de klus in gedachten had was schrikbarend laag. Naar mijn mening: onrealistisch. Het uurtarief was aan de krappe kant, maar op zich acceptabel.
In de discussie over Fair Practice gaat het vaak over tarieven. Ik zie de vragen nogal eens voorbij komen: wat is een goed uurtarief voor een muziekdocent of grafisch vormgever?
Een logische vraag, maar in mijn coaching nodig ik mensen uit om breder te kijken dan dat. Want als je zestig euro per uur op je factuur kunt zetten maar uiteindelijk twee keer zoveel uren hebt gemaakt als waarvoor je betaald wordt, ben je uiteindelijk nog steeds onderbetaald aan het werk.
Uiteindelijk heb ik precies hierom de opdracht niet aangenomen. Eén van de redenen dat ik een goed uurtarief belangrijk vind, is dat het mij ruimte geeft om iets extra’s te kunnen doen. Vooraf kun je niet altijd inschatten hoeveel tijd iets kost. Ik vind het naar om tijdens een opdracht te moeten “bedelen” om extra uren.
Nu Fair Practice steeds meer in de aandacht staat, moeten we waken voor nieuwe, meer verkapte vormen van onderbetaling. Zoals bijvoorbeeld te krappe inschattingen van het aantal uren.
Iets anders dat ik in gedachten houd bij het bepalen of ik een opdracht aanneem of niet, is de verhouding tussen reistijd en betaalde tijd. Lesgeven op een kunstvakopleiding doe ik graag. Maar als ik steeds voor één betaald uur lesgeven drie uur onbetaalde reistijd heb, wordt het al snel minder interessant.
Verder denk ik na over schaalbaarheid. Daarmee bedoel ik: is het werk wat ik voor deze opdracht doe vaker in te zetten? Als ik een training of lezing geef, stel ik mezelf de vraag of ik dezelfde training in de toekomst vaker denk te kunnen geven. Een volgende keer heb ik dan geen of minder voorbereidingstijd.
Voor het bepalen van prijzen is het dus belangrijk om het hele plaatje te overzien. Alleen dan kun je bepalen of er werkelijk sprake is van Fair Pay.
Helemaal mee eens ,echt wat verder nadenken of je jezelf weggeeft of betaald krijgt.
maar goed betaald krijgen voor kunst is en blijft moeilijk zeker als het om diensten gaat, het lijkt iets van “je mag al blij zijn dat je ervoor gevraagd wordt.
Dus veel voor de eer over hebben ,…toen ik jong was heb ik zo heel veel gedaan voor de samenleving”” ,maar tegenwoordig heb ik er genoeg van en verkoop ik liever niet meer dan voor veel te weinig ,en dat geld ook voor de diensten, ik pas ervoor als het niet serieus kan zijn in de betaling. Ik eet nog liever gras!
Mijn hartelijke groet aan alle misbruikte kunstenaars die er ook de afgelopen jaren weer mochten voelen hoe belangrijk wij zijn voor de samenleving.Ik ben blij dat ik op mijn mannetje kon bouwen,zo heb ik mijn hoofd boven water gehouden.
Veel liefs van Winy, en succes met al je ondernemingen !Je bent een goede,ik lees ze graag jouw magazines. Bey bey!