Een plaatje dat ik deelde op Facebook: als je denkt dat je een slechte dag hebt, bedenk je dan dat er op dit moment ergens iemand met zijn blote voet op een legosteentje staat.
Grappig. Luchtig. Relativerend.
Ten minste, dat dacht ik. Toen ik dit, in mijn ogen nogal onschuldige, plaatje postte had ik niet verwacht dat er iemand zou zijn die er iets negatiefs in zou zien. En toch kwam er een reactie: wat triest dat je zoveel lol hebt om de pijn van een ander.
Ik was oprecht verbaasd. Het ging over een legosteentje. Het was aan niemand persoonlijk gericht.
Maar het leerde me ook iets. Namelijk: op sociale media kun je het nooit voor iedereen goed doen. Zelfs met een luchtig grapje stoot je wel iemand voor het hoofd.
Als je dat beseft, kun je twee dingen doen. Elk bericht op een goudschaaltje wegen en geen grappen meer maken, omdat je mogelijk iemand kunt kwetsen of beledigen. Dan post je alleen maar droge, informatieve berichtjes. Mag natuurlijk, maar da’s wel een beetje saai.
De andere optie is om je te realiseren dat jij niet verantwoordelijk bent voor de emoties die anderen hebben bij jouw berichten. Begrijp me goed: ik ben er helemaal voor om rekening te houden met elkaar. Maar je kunt het nooit iedereen naar de zin maken.
Op het moment dat er een negatieve reactie komt, kun je aan jezelf gaan twijfelen. Was mijn post dan zo verkeerd? Prima om daarop te reflecteren. Maar het zou zonde zijn als je je daardoor niet meer durft te uiten.
Misschien niet soortgelijk, maar wel een gerelateerd verhaal: Ik woon sinds 1,5 jaar in een mooi natuurgebied (Heuvelland). Toen ik een petitie zag tegen een ‘Boerderij van de Toekomst’ met veel extra vrachtverkeer dat over de smalle slingerweggetjes zou gaan rijden en grote opslagloodsen die het landschap waarschijnlijk zouden verpesten, deelde ik deze petitie direct op ons plaatselijke online prikbord! Ik ging er namelijk vanuit dat dit een ‘indringer van boven de rivieren’ was en dat niemand hierop zat te wachten. Bleek dat het om een boer uit het dorp ging die graag wilde moderniseren en uitbreiden. Ik kreeg dus wat medestanders, maar ook een enorme tegenstorm van een boer uit de buurt. Ik heb openlijk excuses aangeboden voor het delen en ik heb besloten om me in het openbaar niet meer uit te laten over plaatselijk zaken 😉
Zo herkenbaar! Als fotograaf maak ik het ook nooit iedereen naar de zin.
Nog niet zo lang geleden had ik een indianentooi geregeld en heb daar natuurlijk leuke dames en zelfs een jong meisje mee gefotografeerd.
Op verschillende platformen kreeg ik van Amerikanen en een Canadees opmerkingen dat ik de foto wel weg moest halen, want: native Tribal headpieces ‘misbruiken’ voor zoiets kan echt niet!
Na heen en weer berichten kwam ook ik tot de ontdekking dat je het nooit iedereen naar de zin maakt… de indianentooi gaat NIET in de vuilnis!