In mijn eerdere E-zines vertelde ik al dat ik deze zomer voor het eerst een 10 kilometer zwemtocht zou gaan doen. Dat is gelukt! Inmiddels is het alweer een maand of 2 geleden dat ik ongeveer 4 uur in het water van de Haarrijnse plas lag. Een beetje langer dan ik had gehoopt, want er was best wat stroming.
En hoewel het zwemmen in open water een stuk interessanter is dan in een zwembad (je komt nog wel eens een dikke karper tegen en voor zwanen met jongen is het oppassen geblazen) heb je vooral ook veel tijd om je gedachten te laten gaan.
Na afloop vroeg mijn zus aan mij: heb je tijdens het zwemmen ook wel eens gedacht aan opgeven? “Jazeker, ongeveer 4 uur lang” was mijn antwoord. Toen we begonnen merkte ik al vrij snel dat ik geen topdag had. Het voelde allemaal vrij zwaar aan.
En bij dit soort lange afstanden duurt het dan gevoelsmatig een eeuwigheid voordat je ook maar halverwege bent. En dan moet je nog een rondje (het parcours bestond uit 2x hetzelfde traject van 5 kilometer).
Tijdens het zwemmen snapte ik ineens wat er in veel gevallen gebeurt als mensen hun doelen niet halen. Het feit dat het misschien minder lekker gaat dan gepland, maakt dat je al vrij snel op wilt geven. Omdat je denkt dat het niet gaat lukken. Maar de vraag die je jezelf moet stellen is: kan ik nu, op dit moment echt niet meer verder?
Begrijp me goed: er is niks mis met stoppen als het echt niet meer gaat. Als ik pijn had gehad, of mijn armen echt niet meer had kunnen optillen, of niet meer in staat was geweest tegen de stroming in te zwemmen, was ik heus gestopt. Forceren ten koste van alles is geen slim plan.
Waar het om gaat is dat je gedachten rare dingen met je kunnen doen. “Het lukt toch niet”. “Ik ben net begonnen en ik heb nu al zware benen”. “Ik moet nog zo ver, dat hou ik vast niet vol”. Toen ik besefte dat dit ook maar gedachten zijn, en niet per se de waarheid, kon ik ze laten voor wat ze zijn. Ruis op de achtergrond.
Het enige wat telt is het moment. Hoe voel ik me nu? Kan ik nu nog verder, zonder mezelf te beschadigen? Ik hoef me nog helemaal niet bezig te houden met die 6 kilometer die nog komen. Die komen vanzelf, zo lang ik maar doorzwem.
Eigenlijk is het bij ondernemen niet anders. Een doel stellen is belangrijk. Een stip aan de horizon om naartoe te werken. Maar tijdens dat werken, kan je je er maar beter niet te veel mee bezig houden. Richt je dan vooral op wat je op dat moment aan het doen bent. En vergeet niet ook af en toe te genieten. Want van veilige afstand zijn die zwanen met jonkies echt prachtig 😉
Wanneer gaan jouw gedachten met je aan de haal? En hoe ga je daarmee om?
Uit een oud kinderboek
Beppo: Ik zat vandaag iets te denken, Momo. Kijk, het zit volgens mij zo. Soms dan heb ik een hele lange straat voor me. Die moet helemaal schoongeveegd worden. Maar dan denk ik: de straat is zo lang, dat krijg ik nooit voor elkaar. En dan begin ik me te haasten en ik krijg steeds meer haast. En steeds wanneer ik opkijk zie ik dat het niet opschiet. En weer ga ik sneller werken. En ik span me steeds meer in. Op een gegeven moment raak ik benauwd en buiten adem en kan ik niet meer. En de straat ligt nog steeds on-geveegd voor me. Zo moet het niet. Ik ben er achter gekomen dat je nooit aan de hele straat tegelijk moet denken, snap je? Je moet alleen aan de volgende stap denken; en de volgende ademhaling; en de volgende bezemstreek. En steeds weer alleen aan de volgende. Dan hou je er plezier in. En dan doe je je werk goed. En dan opeens merk ik dat ik stap voor stap de hele straat heb gedaan. Ik heb het niet eens gemerkt en ben niet eens buiten adem.
Jaah, uit Momo en de tijdspaarders! Dank je wel, theo. Ik had die link nog niet gelegd 🙂